adını koyamadım.

çok canım sıkılıyor. sanırım yine başımınbelasıkalbiminvazgeçilmezağrısıeskisevgilim depresyon geri dönüyor. hayatının amacı bir nevi daha fazla kitap okumak olan ben bir gladyatör evlat edindim, ellerimle besliyor, arenaya, keşif seferlerine yolluyorum. bütün vaktimi onunla geçirip haydutlarla savaşıyorum. çok fazla kahve ve sigara içiyorum, yemek yemeyi ise bazen unutuyorum, bazen 3 gündür boğazımdan hiçbir şey geçmemiş gibi saldırıyorum. eskiden beni sinirden deli eden şeylere gülüp geçiyorum, oysa gülüp geçtiğim şeylere sinir oluyorum. is this called decadance or mutation?
her gün fotoğraf makinamı şarj etmeyi unutup ertesi gün yapılacaklar listeme ekliyorum, oysa fotoğraf çekmek için işe gitmek dışında da dışarıya çıkmak lazım, di mi?
her gün mutlaka bir kere üç yıldır tatil yapamadığım aklıma geliyor? bayramları saymazsak bir kere bile farklı bir yere gidip dinlenemedim, ayaklarımı suya sokup sahilin tadını çıkaramadım.
sabah, öğlen ve akşam üç farklı program hazırlayıp günümü gün edemedim.
hatırlıyorum, bir deniz vardı geçmişimde, gece 11'de canı kahve içmek istediği için ev arkadaşını kandıran ve son metroyla taksim'e gidip kahve içen, gece matinesinde saçmasapan bir film izleyip sabah kadar gülen, bebek yokuşunda güneşin doğuşuna tek başına şahitlik edebilen. sınav zamanı sabah kadar ders çalışıp sınavdan sonra bara gidebilen ve 45 saat uykusuz ama çok mutlu olan.
ben sanırım kendi ellerimle yok ettiğim bir gençliği özlüyorum, bunun adı da depresyon değil, büyümek...
bu yazdıklarım da yazmak değil saçmalamak...