Katalin Sokağı

Yazarın adını daha önce kitap bloglarında duymuş, ancak önerilen kitabına (Iza'nın şarkısı) denk gelememiştim. Katalin Sokağı'nı görünce hemen aldım ve bitene kadar da elimden bırakamadım.

her insanın ömrü boyunca payına, ölürken çığlığında ismini haykırabileceği sadece bir kişi düşer

*********************************** spoiler *************************************************** Hikaye, 1937 yılında 2. dünya savaşı döneminde başlıyor ve yaklaşık kırk yıllık bir zamanı kapsayarak Budapeşte'de aynı sokakta oturan ve oldukça yakın olan üç ailenin başından geçenleri anlatıyor. İçinde bolca ölüm, hüzün, yokluk ve acı var ama Szabo öyle kıvrak hamleler yapmış ki hüzünle mutluluk, kıskançlıkla aşk, varlıkla yokluk el ele dans ederek gözlerinizin önünden akıp geçiyor. Okurken Henriett'e üzülmemek, İren ve Balint'e şaşırmamak elde değil. (Anlatıcı arada değiştiği için ben ilk başlarda hikayeden biraz kopmuştum ama bazı şeyler yavaş yavaş aydınlandığında hikayeye dört elle sarıldım.) Kitabın bence en sürprizli karakteri Blanka'ydı, hem sevip hem nefret ettiğimiz o muhteşem karakterlerdendi. Aslında çocukluğundan itibaren anlatılanlara bakılırsa yaptıkları çok şaşırtıcı değildi ama yazar cidden çok ince bir çizgide karakteri götürdüğü için zaman zaman kızdığım halde hep acıdım kızcağıza ve en çok da onu sevdim. Bir ara kurguyla gerçeklik birbirinin içine iyice girdi, utanmasam oturup ağlayacaktım. İkinci dünya savaşı dönemini anlattığı için ailelerin, evlerin, sokakların dağılmaması, yok olmaması imkansızdı tabi ama yine de hikayenin o kadar çok içindeydim ki Katalin sokağı yavaş yavaş dağılmaya başladığında sanki kendi mahallem dağılıyormuş gibi hissettim, kötü haberi aldığında Henriett'in elini tutup onunla beraber ağlamak istedim, İren'in nişanında onun kadar heyecanlanıp aynı günün gecesinde üzüntüsünü paylaşmak istedim. ********************spoiler ************************* Anlayacağınız üzere ben bu kitabı pek beğendim. Muhtemelen şu anki bahar depresyonumla da alakalı olabilir ama bir şans verilmeye değer diye düşünüyorum. Bir alıntıyla bitiriyorum.

O anın eninde sonunda gelip çatacağını biliyordu, ama yine de beklediğinden daha başka bir zamanda, daha başka bir şekilde ve düşündüğünden daha az dramatik bir şekilde yaşanmıştı.O anın yaşanacağını hep biliyordu. Üzerinde konuşulmasa bile bunun olacağından emindi. Onu şaşırtan diğerlerinin bunu fark edememesiydi.