bazen çok özeniyorum, benim blogum da insanların bakıp bakıp bir şeyler öğrenebileceği ya da okurken eğlenebileceği bir blog olsun. ne biliiim, ay şekerim bu akşam bilmemne konserine oradan da zxc partisine gidiyoruz, yarın da bilmemkimin sergisi ve şiir resitali var, gelince ayrıntılar ve fotolar burada diyebilmeyi ya da izmir'in yüksek sosyetesinden ennnnn son haberler burada diyebilmeyi, ama sonra bakıyorum kendime ve bu blogu o amaçla açmadığımı hatırlıyorum. ben bu blogu geyik yapabilmek için açtım, arada bir içimi dökeyim, geçmişime daha rahat döneyim filan istedim, zaten okuyan ve tanıdığım tek bir arkadaşım var, o da gülinkom. yakın çevremde (yani İzmirde) blog yazan bir tek ben varım, okuldaki iki yakın arkadaşım ise yürüyen sinema blogları gibiler, sabah 45 dakika süren otobüs yolculuğunda bitmek tükenmek bilemeyen filmadları, oyuncular ve filmyorumları silsilesi kendimi karacahil gibi hissettiriyor.