Bu benim köpeğim Johnny, ama kendisi Concon, cumali, cokita gibi takma isimlerle de çağırılmıyor değil. Tam 1.5 yıldır evin bir ferdi. İlk geldiğinde 20 günlük gözü bile açılmamış bir bebekti, biberonlarla, elimizde kaşıklarla büyüttük, geldiğinin haftasında hasta oldu, veteriner veteriner dolaştırdık. Büyürken evde kemirmediği eşya kalmadı ya da tuvaletini yapmadığı yer. Ben 6 çift, sevgilim iki çift ayakkabıyı çöpe attı concon beyin ayakkabı sevdası yüzünden. Belki bütün köpekler gibidir ama bence ilginç ilginç huyları var. Bir kere yere düşen ya da açıkta bırakılan her şeyi ısırma, çiğneme kullanılamaz hale getirme huyu var, (bu ortak özellik, evet) bebekliğinden beri acılı lahmacun yer bu kerata, en sevdiği yemek ise tavuk. Kokusunu duyması yetiyor, yer gök inliyor beyefendi tavuğuna kavuşana kadar. İlginç olan ise kırmızı ete o kadar düşkün olmaması. Ayakkabı hastalığına cd, kumanda, terlik ve çorabı da eklemezsek ayıp etmiş oluruz. Çorap derken ciddiyim, bir kere ben uyurken ayağımdaki çorabı parçalamış, o derece de düşkün çorap parçalamaya. Ha bir de kitap okumayı çok seviyor, resmen kitabın sayfalarını çevirip beğendiği sayfaları koparıyor. Bütün bunlar yaramazlıkları, ama işte ondan vazgeçememe sebeblerim daha fazla. Bir kere her eve geldiğimde resmen iki ayağı üzerinde durup bana sarılır, 404 misali evdeyken her anını benimle geçirmek ister, üzüldüğüm zaman zeytin gözlerini gözlerime diker, anlamlı anlamlı bakar, ben üzgünken yukarıda saydığım yaramazlıkların hiçbirini de yapmaz ayrıca. Uykusu gelince kafasını dizime koyup öyle uyur, yemek yerken utanmasa masaya oturup bizimle yemek yemek ister, ayrıca belli başlı nesneleri adlarını duyunca ayırt edebilir, mesela top, fok, kurbağa, kemik. Hangisini istersen onu getirir, bir yerim ağrıdığında ya da acıdığında concon mutlaka hisseder, ona gülümseyene kadar başımdan ayrılmaz, gülümseyince de o da gülümseyip oyununa devam eder. Hayatımın neşesi, küçük aşkım ben İzmir dışındayken bol bol ağlarmış bir de, sevgilim söyledi. En son Antalya’ya gittiğimde her gece kapının önünde yatıp beni beklemiş, gelmeyince de ağlamış. İşte böyle benim hiperaktif kuzum.